Munch Exhibiton

I år ville Edvard Munch fylt 150, dersom han framleis hadde vore i live. Hurra. Slikt må ein sjølvsagt ferie med utstilling. Som ein del av One Week Project i første semester fekk vi muligheten til å lage ein plakat som skulle hedre Munch sine 150 år, og vi fekk muligheita til å få plakaten din utstillt på Munch museet i Kragerø i mars, i år. Det var desverre svært labert engasjement, kun en av 60 studentar valgte  å lage Munch plakat. Lærarane våre synst tydeligvis at dette var for dårlig og pusha nylig brifen på oss ein ennå ein gong for å prøve å skvise ut nokre fleire bidrag. Denne gongen var det overraskande mange som greip sjansen, dessutan var tidspunktet litt meir beleilig enn forrige gong så koffor ikkje?

For oss som valgte å lage plakat til Munch betydde dette at vi ville miste rundt 1,5 veker som kunne blitt brukt på det andre plakatprosjektet vi helde på  med for tida. I tillegg til at det nærma seg eit par innleveringar, så dette kunne lett bli litt mykje å måtte sjonglere. I dette tilfellet er stress er uungåelig, så det er berre å køyre på.

Improvisert fotostudio i stua vår er kvardagskost i 133 Bernard Street.

Her er den ferdig plakaten. Eg tok utgangspunkt i Skrik (så originalt valg av motiv, I know) og sa til meg sjøl, ” Sandra, du har egenltig ikkje tid til å lage ein 3D-modell av Skrik, men gjer det likevel”. Som sagt så gjort. Modellen erlaserkutta ut frå akrylplater, smekka ihop, tatt bilde av og slengt på litt tekst. Easy peasy lemon squeesy 🙂  (Nei, så enkelt er det egentlig ikkje, det ligg faktisk timesvis med småpirk bak at frå foto til typografi, men eg er lat og eg trur egentlig ikkje at nokon andre har den minste interesse av å vite i detalj korleis eg laga den plakaten..)

Det var mange utrulig gode plakatar som blei sendt inn denne gongen, så eg trur lærarane våre vart godt fornøgde.

RSA Student Design Awards

Heilt i starten av første semester fekk vi muligheten til å delta i RSA Student design awards 2014. Det er ein stor designkonkurranse som er open for studenter og dei som akkurat er ferdig med å studere. Konkurransen består av mange ulike briefer som du kan velge mellom. Du kan sende inn bidraget ditt, men det kostar litt for å delta. Vi brukte desse briefane som ein del av eit av undervisninga vår i eit av prosjektfaga våre med null forventingar til å delta så vi tok det ikkje så altfor høgtidleg.

Kanskje eg skal forklare litt om korleis undervsininga vår er lagt opp. Vi har tre ‘project units’,vi kan kalle dei ‘prosjektfag’ because that makes more sense in norsk). Dei er Final Major Project, eller som vi kallar det FMP. Professional Context unit, eller Prof Con. Og til slutt Visual Communication Research unit, eller VisCom. Vi jobbar med alle desse prosjekta parrallelt med kvarandre og til tider kan det bli litt mykje og holde styr på, særlig når det nærmar seg innlevering.

Til RSA prosjektet valgte eg å  gå for ein brief som kort sagt gjekk ut på å re-designe ei sjølvvalgt produktpakning med tanke på å gjere dne meir miljøvennlig. Eg tenkte at dette er min mulighet til å ta for meg Amazon, kongen av lite gjennomtenkt og upraktisk innpakning.

Deadline kom og gjekk, vi fekk tilbakemelding på prosjektet og sa og ferdig med RSA-en. Eg hadde gløymt heile RSA-en heilt fram til for ei veke sidan når eg plutselig fekk ein mail av ein av lærarane våre at prosjektet mitt er eit av dei bidraga som har blitt valgt ut til, eg antar ‘representere Solent Uni’ i konkurransen. (Ikkje at eg skjønnar kordan fordi eg fulgte ikkje ein gong briefen. Eg skulle lage pakningsdesign, men eg endte opp emd å lage ein kampanje..) Faktisk er det to frå kollektivet vårt som får lov til å delta, meg og Eirin. Spennande! Dette er den første konkurransen eg har  fått deltatt på så det er ingen forventningar, whatsoever til å gå  vidare. Dei som kjem vidare til siste runde må inn og holde eit kort foredrag om prosjektet sitt til dommerpanelet, så for meg helde det i massevis berre å få delta..

Her er nokre konseptbilder av dei ferdige plakatane i bruk i riktig miljø.

Klaus er fri

Det heile starta ein sein tysdags kveld. Eg sat på kjøkkenet og dreiv med mitt, då eg brått følte eg såg noko i augekroken, ein skygge som pilte under kjøkkenbenken, men då eg snudde meg var der ingenting. Første tanke var,”vi har ei mus i hus”. Det neste dagane såg eg fortsatt ein skugge som pilte under benkane, vasken og kjøleskapet, men utan bevis som kunne bekrefte mistankane mine starta resten av kollektivet sakte, men sikkert og tru at eg var blitt galen. Det gjorde nesten eg òg.

Heldigvis var Camilla på rett stad til rett tid, og jaggu fekk vi ikkje berre sjå musa, men vi fekk filma den og. Dersom du har sett videoen i første blogginnlegget mitt har du allereie fått eit lite glimt at Klaus. Ja, vi ga han namnet Klaus…

Uansett. Sia den dagen gjorde vi sport av og prøve å fange Klaus på alle tenkelige måtar; stenge han inne under vasken, lokke han ut med mat av alle slag, fange han med både esker og bøtter, men utan hell. Heil til ein dag då vi plutselig høyrde Camilla skrike som ein gal frå andre etasje, “Han er her! Klaus er her oppe! Kom!”. Det førte til unntakstilstander. Alle slapp det dei hadde i henda, bevæpna seg med bøtter og organiserte oss slik at ein stod i døra for å passe på at Klaus ikkje kom seg ut mens resten skulle jage han rundt i rommet og prøve og fange han. Tru det eller ei så klarte vi det!

Vi hadde hatt planar om å kjøpe rottegift og musefeller, men no stod vi der i stua med ei lys levande mus fanga under søppebytta vår og visste ikkje heilt kva vi skulle gjere av den.Nokon kom med det forslaget om å sleppe han fri, og slik blei det. Vi gjekk til ein liten park i nærheten der vi gav Klaus friheten tilbake. Det var eit rørande øyeblikk som lenge vil bli huska her i kollektivet, derfor har vi foreviga det med rundt tusen bilder og ein  cheesy video 🙂

Takk for alt Klaus. Kjøkkenet vart litt stillare utan deg 🙂